Twee weken geleden ben ik teruggekomen van een week naar de Casa met mijn twee zonen en hun papa.
Het was een intense week, waar we als gezin samen waren en vooral voor onze kinderen er helemaal konden zijn in hun processen.
Woensdag voor John of God verschenen met zijn vieren waar ik meteen de boodschap kreeg : “Operation Spiritual’. Ik mocht s’middags terug komen om deze operatie te ontvangen. Mijn oudste zoon die er voor het eerst was, met enige weerstand van een puber , maar toch zelf beslist had mee te willen, kreeg kruiden voorgeschreven. Mijn jongste zoon ontving met trots de boodschap dat hij goed bezig was en door moest gaan met spiritual inner work.
Ik heb zelf ongeveer drie kwartier in operatie gezeten, waar ik vooral voelde dat er op m’n hoofd werd gewerkt. De wens die ik had uitgezonden is nog meer in onvoorwaardelijke liefde te zijn en mijn volle potentie te leven. Ik merkte in de 24 uur verplichte rust erna, dat ik door een diep stuk ging van zelftwijfel, zelf oordeel en uiteindelijk zelfliefde. Ik merk dat dit nog steeds diep doorwerkt nu in m’n leven, wat zich uit in nog dieper verbonden te zijn met mezelf. Het gevoel niemand “nodig” te hebben. Vrijheid! Verantwoordelijkheid die niet van mij is echt bij de ander te laten , ook al is iemand in emotionele pijn. Het meest wat je kunt geven aan de ander, is volledig trouw zijn aan jezelf, waarachtig zijn, en bovenal echt jezelf dus op nummer één zetten. Wat goed is voor jezelf, is automatisch goed voor de ander. Hierdoor kan de ander doordat jij voor jezelf kiest, in oude pijnstukken geraakt worden. Dat is dan het geschenk wat je de ander geeft. Door van jezelf af te gaan om de ander te dienen, is een doodlopende weg voor jezelf en de ander. Ik voel nog meer vrijheid in mezelf en daardoor ruimte voor mezelf… zelf liefde. Daardoor straal ik meer en ben ik vanzelf aan het lichtwerken in de wereld zonder dat het me enige energie kost.
Tijdens de 24 uur rust kwam ik in diepere donkere stukken van mezelf die vrij wilde komen. Zelf oordeel. Twijfel of ik wel goed bezig was… daar kwam nog wat oud zeer vrij. Het voelde niet fijn!
Maar vrijdag mocht ik weer naar de Casa en kwam voor John of God met een stapel foto’s van mensen voor behandeling op afstand.
Ik knielde voor hem neer en hij schreef voor allen kruiden voor. Ineens keek hij op, en keek me diep in de ogen. Ik kan niet beschrijven hoe dit voelde. Zoveel liefde. Ik kreeg een volle glimlach van hem. Hij schreef iets op en gaf het me. Toestemming om 10 x naar de heilige waterval te gaan met m’n gezin. Ik kon alleen maar huilen. Ik ontving wat ik zo nodig had. De bevestiging dat ik wel goed bezig was, en hiermee verdween het oordeel, verdween de zelftwijfel. Diep dankbaar voor alles wat ik weer heb mogen ontvangen. Dit werkt door in alles. In al mijn relaties waar de ander meer met zichzelf wordt geconfronteerd en ik niet anders kan dan heel dicht bij mezelf te blijven. De belangrijkste relatie alle voeding te geven die nodig is.. de relatie met mezelf.
Hierdoor voelt het zacht in mezelf. Ik merk dat ik in alle rust alles aan de ander zeg wat ik echt te zeggen heb, zo bevrijdend.
Mijn oudste zoon is zijn onderdrukte woede tegengekomen uit zijn jonge jaren. Ook na jaren niet gehuild te hebben kwam er verdriet vrij. In die tijd ging er veel energie naar mij en zijn papa om onverwerkte stukken uit onze jeugd die we op elkaar afreageerden. Daardoor heeft hij aandacht tekort gehad, is hij te weinig gezien door ons. Er kwam na de emoties van woede en verdriet zoveel kou uit, hij heeft een paar dagen lopen bibberen. Ook twee dagen overgegeven, en veel irritatie is door zijn huid naar buiten gekomen. We hebben als gezin open gesproken over het verleden. Uitgelegd aan hem wat we toen niet wisten en dat het zo terecht was dat hij boos op ons is. En dat was hij eindelijk écht! Het kwam uit heel diep, zo lang weggestopt , maar het kwam.. Op dat moment verscheen er een familie spelende aapjes in het deurgat van ons huisje. Deze had ik daar nooit eerder gezien. Later hoorden we dat deze aapjes symbool staan voor troost en vreugde brengen. Wat een welkome steun van buitenaf! Zo mooi om te zien dat de entiteiten volledig samenwerken met de natuur.
Het was wel even heftig om je grote zoon van bijna 16 in zoveel pijn te zien. Maar de steun van de aapjes bracht licht.
Voor mezelf als zijn moeder spijt van alles wat ik toen nog niet wist en niet beter kon. Dat ook geuit met tranen. Het resultaat is dat hij zich meer uitspreekt, open is en een heel andere uitstraling heeft gekregen. Een open blik!
Dit was mijn diepste wens voor hem . Hij was het belangrijkste doel van deze reis. Hij blijft als een echte puber zeggen dat het niets te maken heeft met zijn bezoek aan Brazilie. En dat is helemaal oke!
Wat heeft er weer veel mogen gebeuren in 1 week!