Vrijdag
Toen ik na een lange reis aankwam, zag ik dat ik een kamer beneden had. Eerste gedachte: er gaat veel gebeuren, daarom lig ik hier.
In de weken voor het weekend merkte ik al dat er wat in gang was gezet: ik had een paar operaties ontvangen en mijn lichaam lag vaak te schokken als ik in bed lag: alsof er wat loskwam. Daarnaast was ik erg moe en soms geïrriteerd.
Bij het openingspraatje mocht ik wat zeggen. Ik had ook iets voorbereid, maar ik merkte dat er al veel gebeurde; daarom kwam ik ook niet goed uit mijn woorden en weidde ik wat uit. Tijdens mijn verhaal zag ik Henny indringend naar me kijken. Ze fluisterde iets in de oren van Marieke, die vervolgens weer zei dat ik direct 45 minuten onder het kristalbed moest. Ik mocht mee met Esmée.
Onder het kristalbed begon ik direct te schokken. Esmée kwam na de drie kwartier vragen of ik langer wilde; dat wilde ik. Toen draaide mijn hoofd naar links; ik kon het niet meer bewegen. Ik voelde ook dat ik moest zitten. Ondertussen werden de andere gasten rondgeleid. Ik hoorde alles, maar kon niets doen. Toen Esmée weer kwam heb ik aangegeven dat ik moest zitten en dat ik hulp nodig had om bij een stoel te komen. Paul kwam er bij. Samen met hem en Esmee bereikte ik een bronstoel in de kapel. Mijn lichaam ging al snel voorover hangen. Ik hoorde iemand huilen. Dat was Vera. Zij was al eerder vertrokken bij het eerste samenkomen in de eetkamer. Er kwamen mensen binnen en er was iets in de kapel wat ik me niet meer kan herinneren. Toen iedereen weg was, bleef er nog een groepje bij Vera achter. Ik probeerde omhoog te komen, maar dit lukte niet. Ik voelde me als de trollenkoning op zijn troon uit de Efteling. Vera ging door iets ongelofelijk heftigs heen: ze herleefde een vorig leven met een moord. Ik heb alles gehoord, maar ik kon niets doen. Het deed me wel beseffen dat ik in het leven moet nastreven geen “rommel” achter te laten: dat ik recht moet zetten wat kan. Ik heb later die avond mijn ex-vriendin een bericht gestuurd met mijn excuses voor het feit dat ik haar nieuwe liefde lang niet heb geaccepteerd en dat eigenlijk nog steeds niet doe. Die avond bracht Thea me naar mijn kamer.
Zaterdag
Ik kwam mijn bed niet uit. Uiteindelijk lukte het door een behandeling van Annet. Zij gaf me nog een goede tip: vraag de entiteiten ook om hulp als je tijdens een proces van een vervelend gevoel af wilt komen.
Mijn hoofd stond uit. Ik ben naar de plek van het doucheritueel gelopen tot Karola me kwam halen: massage. Dit had ik natuurlijk niet meegekregen. Tijdens de massage begon ik weer enorm te schokken. Karola vond het bijzonder dat er zoveel mocht gebeuren en gaf me de tip dat ik meer de natuur in moest gaan om beter te aarden, zodat ik meer in mijn kracht kan komen.
Ik miste het doucheritueel.
Bij de mana vertelde Marieke me geweldige dingen: over de band met mijn moeder, dat ze daar een geïrriteerd gevoel bij kreeg. Die irritatie moet ik echt gaan uitspreken, dat brengt me verder. Ook ging het over mijn mannelijkheid. Ik ben een man en mag dat meer zijn: staan voor wat ik doe, niet inhouden. Deze twee zaken werden meteen mijn hoofdthema´s van het weekend. Bij de mana hoorde ik ook dat Dom Inacio naast me stond en trots op me was, omdat ik zo puur en eerlijk ben, ook over de dingen die ik wil veranderen: liegen en pleasen. Erg mooi en bijzonder.
Van de current in de kapel kan ik me niets meer herinneren. Het zingen heb ik overgeslagen omdat ik voelde dat er veel zou gebeuren bij het volgende onderdeel.
Bij de ademmeditatie kwam het los. Ik begon eerst te schokken, daarna te hoesten. Het hoesten ging over in kokhalzen. “Dit is de drek van de dwang van mijn familie” dacht ik. Iemand legde een teiltje op mijn schoot. Ik begon ook te roepen. Er kwam iemand achter me zitten die me vasthield, terwijl iemand anders iets met mijn voeten deed. Mijn lichaam kwam steeds uit zichzelf omhoog. Toen het klaar was, was ik uitgeput. Ik heb de entiteiten gevraagd om me beter te laten voelen. Stefan (hij zat achter me) heeft me verder geholpen weer op de been te komen.
Zondag
Het badritueel. De vorige keer was ik twee seconden onder water en voelde ik niet echt iets. Ik ging het bad in en verder ging het vanzelf. Ik kwam boven en begon hard te schreeuwen en hoesten. Er kwam ongelofelijk veel los. Ik hoorde dat er om me heen gehoest, gehuild en geschreeuwd werd. Dit ging zo een tijdje door. Af en toe kon ik loslaten en dreef ik op het water, gedragen door handen. Iemand kuste me op mijn voorhoofd. Toen begon mijn lichaam te schokken en te trillen. Ik dacht: “dit is het.” Daarna werd het rustig. Ik zag een licht boven me en wist dat ik ergens doorheen was gegaan en ik wist niet zeker of ik nog leefde. Toen kwam ik langzaam terug.
Ik hoorde Vera schreeuwen dat mensen op afstand moesten blijven: “rot op. Ik bepaal wat er gebeurt.” Ik hoorde Paul zeggen dat hij bijna was gestikt. Ik kon mijn ogen open doen. Om me heen zag ik gezichten van huilende mensen: Karola, Marieke, Paul.
Het gekke is dat ik me dit pas een dag later herinnerde. Wat ik nog steeds niet snap: wat heb ik achtergelaten in het water?
Bij het afscheid nemen kreeg ik van meerder mensen te horen dat ze bewondering hebben voor het feit dat ik zoveel los wilde laten. Dat vond ik fijn om te horen, maar ook bijzonder, omdat ik zonder precieze intentie naar het weekend was gekomen en dat ik niet weet wat ik dan precies heb gedaan.
Vlak voor het vertrek sprak Henny me aan. Ze zei dat ze het gevoel heeft dat ik ergens voor word klaargestoomd; een nieuwe belangrijke stap in mijn leven. Het proces waar ik in zit, zal doorgaan tot ik naar Brazilië ga. Ik heb dat gevoel ook al een tijdje, dus dat vond ik erg bijzonder.
De dagen erna
Ik kreeg het meteen erg druk: het overlijden van een leerling, het opvangen van klasgenoten. Daarna vertrok ik 4 dagen naar Londen met leerlingen. Die reis was natuurlijk emotioneel beladen. Henny mailde me. Zij gaat deze zomer voor langere tijd naar Brazilië en vroeg zich af of ik mee wilde. Ik heb gezegd dat ik dat wil.
Ik merk dat ik het veel minder benauwd heb en dat ik meer energie heb om mensen te helpen. Telkens als er wat heftigs gebeurde heb ik aangeboden om het moeilijkste te doen: de broer van de overleden jongen uit de klas halen, een autistische jongen met heimwee op sleeptouw nemen. Ik hoorde het me zeggen. Eerder trok ik dat niet, maar stoorde ik me juist aan het verdriet van anderen.
Ik schok niet meer, er is wel van alles gaande bij de kruin op mijn hoofd.
En ik ben op weg naar Brazilië, voor mijn volgende stap.
Liefs en extreem dankbaar, Marieke en de entiteiten,
Egbert